Ayşe teyze unutmadık seni…
Böyle karamsar bir konu yeni bir yıla yakışmadı ama gerçekler bazen yakışıksız da kalıyor hayatta.İçinizi biraz acıtacak buruk bir hayat hikayesi…
başını ve ortalarını tam bilmiyorum ama sonu biraz acımasız ve şok ediciydi. Biz son zamanlarına yetiştik ve çok kısa süre birlikte olabildik. Güzel, sempatik, neşeli, cıvıl cıvıl, genç bir kız edasındaydı. Hep gülen yüzünü hatırlıyorum.
Ama yılbaşı gecesi herkes için aynı anlamı taşımıyor maalesef. Bazılarına da acılarını hatırlatıyor olabilir. Tıpkı bu olaydaki gibi. Önümüzdeki seneler ne getirecek bilmiyoruz ama umarım böyle talihsiz şeyler kimse yaşamasın.
Geçen yeni yıla güzel girmiştik. Sabaha doğru aldığımız acı bir haberi duyana kadar.
Ayşe teyzeyi buradan anıyorum, ruhu şad olsun…kızın önce kendine, sonra kardeşime sonra da bize emanet. Başak seni çok özlüyor…
Ayşe teyze yeniyıla annesi ve kızıyla girdi. Üç nesil bir arada ve yanlarında damadı geleneksel olarak anneannenin evinde toplanıyorlardı. Bu gelenek bu sene eksik yaşanacak. Bazı şeyleri eksik yaşamak da anlamsızlaştırıyor değilmi? Birinin varlığını ne doldurabilirki?
Güzel ve mutlu bir gecenin ardından herkes evine dağıldı. Ama Ayşe teyze sabaha kalkamadı. Kalp krizi geçirdi ve kaybettik onu. ne acı değil mi? Hayatın anlamsız ve boş olduğunun bir göstergesi. Kızı kardeşimin eşi yani başak gelinimiz.
Kızının ve damadının evine noel ağacı kurmuş, süslemiş. Altına da kuzulu ve aslanlı terlik alıp koymuş ve şöyle not iliştirmiş. “Kuzumu aslanıma emanet ediyorum” Duyunca içim acımıştı. Tüylerim diken diken olmuştu.
Acı değilmi? anneannesi, babaannesi, dedesi yaşıyor. Ama anne baba yok. Herkesin hüzünlü bir tarafı var hayatının… ama bu farklı biraz da talihsiz bir hikaye.
Böyle ani, sarsıcı, kabul edilemez ölümler hayata öfke duyulmasına neden oluyor. Kızıyorsunuz neden ben diye neden benim başıma geldi diye. Haksızlık diyorsunuz. Oysaki çok var ama etrafımızda görmeyince…dizilerin böyle izlenmesinin bir nedeni de insanların böyle şeyleri dizilerde görmesi, kendini yakın hissetmesi belki. Herkes yaşantısından bir şey buluyor dizilerde…gitmek giden için nasıl bilmiyorum ama kalan için zor. Gerçi giden içinde zordur. Hele de arkanda yalnız bir kız çocuğu bırakıyorsan…Kalbi çocuğunda kalıyordur. Gözü arkada…böyle zamanlarda insan sadece çocuğunu düşünüyor. benim aklımın fikrimin çınarda olması gibi. tüm anneler böyledir...
İyi insanların çok yaşamadığı sözüne inananlardanım.
1 yıl olacak gözlerim dolu dolu oluyor… şimdi her yeni yıl bu olayı hatırlayıp içim acıyacakmı? Yeni bir yılın, yeni bir umudun ışığını taşıyamayacakmıyız?
Böyle bir yazıyı yazmak benim içinde zor. Çünkü bazı şeyleri anlatmaya kelimeler yetmez bu da öyle bir durum. Ne denir, nasıl teselli olunur bilemiyorum. bu içimi çok acıtan bir şey olduğu için paylaşarak rahatlarım ümidiyle bu yazıyı yazdım.
Hayat bildiği gibi gelsin ama ne olur yavaş ve ağır ağır vursun…darbe indirmesin…
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok