Bana gelince. Sabır hiç yok. bir-iki üçde patlıyorum. O kadar sabrım var yani. Oyun oyun nereye kadar. Beş dakika da gazete okumak istiyorum…
Enerji desen o da minumumda. Zamanım mı geçmiş, ben bu çocuk için geçmi kaldım bilmiyorum. İşte harcanmış tükenmiş bir enerjiyle eve geliyorum. Bu durum için doktor takviyesi almaya karar verdim. Aynı şeyi kırk kere yapacak, tüm gün bir çocuğun peşinden koşup oynayacak enerjim ve sabrım yok maalesef. Çocuğun bitmek tükenmek bilmeyen istekleri. Bir dakika oturamama. Onun senden bir dakika ayrı bir şey yapmaması. İstediklerini yapmayınca da ağlaması, sinirlenip vurması…
Bu durumlarda tek kurtarıcım televizyon. En son olması gereken şey en başta listemin. Tv açılınca bir mola verebiliyoruz ancak…
Gerçekten bir yerlerde birşeyler eksik ama ne??? Peki ben bu çocuğa nasıl yeteceğim, ne vereceğim???kendimi berbat hissetmenin yolu.
Ve sonuç kötü bir hafta sonu geçirme. Hele evdeysek çok zor…Çocuk tatminsiz, anne-baba sinirli. Pazartesi olsa da işe gitsem diyorum bazen. Maalesef böyle. Utanmalımıyım, başarısızmı hissetmeliyim bilmiyorum kötü hissedip üzüldüğüm kesin.
İkinci çocuk nasıl düşünülebilir ki. Birine yetemiyorken…fikri olan varsa yardımcı olsun
Hiç yorum yok