Savaş beni pandemiden daha çok yıpratıyor. Tabii ekonomide. Bazen çok umutsuzlaşıyorum.

Çocuk hastanesi bombalanıp birçok çocuk ölünce.  -10 derecede insanları evinden yurdundan kaçarken görünce içim sızlamıştı. Metroda yaşayan anneleri ve orada yeni doğan bebekleri görünce. Yok olamaz diyorum. Bu nasıl dünya. Bu kötü yöneticilerden mi kaynaklanıyor yoksa çıkar çatışmalarından mı? Ama neyi paylaşamadığımızı anlamak da hep zorlanıyorum. İnsanların başına neler geldiğini görünce içim sızlıyor. Bir çocuk savaşın ortasında kalmış ağlıyorsa ben nasıl mutlu olabilirim ki. 

Ama bir bakıyorum savaş başlamış, 2 ayda geçmiş. Artık ilk günlerde ki kadar sarsmıyor, az haber var. Yeniden kendi dertlerimizin içinde boğuşuyoruz. Yani yaşananlar sadece yaşayana. Uzaktan bir süre üzülüyorsun sonuçta. Pandemi de öyle değil mi? Ona da alıştık, onunla yaşamaya. Çocuklar maskeyi öyle benimsemişler ki çıkarırlarsa başkalarından hastalık gelir diye düşünüyorlar. Maskeye nasıl alıştıysak maskesizliğe alışmak da zaman alacak. 

Öyle bir çağdayız ki bencil, rahat, vicdansız olman gerekiyor. Yoksa mutlu olman imkansız. Sadece kendini düşünürsen, dünya yansa umrunda değilse sana güzel. Ama benim gibi duygusal, vicdanlı, merhametli ve dürüst insanlar için bu çağda yaşamak işkence gibi. Her bir olay kalbime bir hançer gibi saplanıyor. Hele çocuklar. Tabii kadın şiddeti ve cinayetleri. Hayvanlara yapılanlar. Offf offf ne çok acımasızlık, kötü olay var. Savaş, açlık…Küresel ısınmayla çıkan dengesiz iklimler, doğal afetler. Geçen yıl çıkan orman yangınları da perişan etmişti beni. Öyle çok ki anlatacak olay.

21. Yüzyıl felaketlerin başlangıçları herhalde. Dünyanın sonuna yaklaşıyor muyuz ne? Her geçen gün gideni arar haldeyiz. Kıtlık deniyor bakalım neler göreceğiz daha.

Çocuklarımıza nasıl bir dünya kalacak, ne olacak? Bunun derdi, yükü var sırtımızda. Kalbimiz, aklımız onlarda kalarak gideceğiz herhalde. Allahım bizlerinde onlarında yardımcısı olsun…