"10. ayım hayatımın hem en güzel zamanları hemde en kabus dolu günleriyle geçti. Uzun zamandır dört gözle beklediğim onuncu ay sonunda gelmişti. Öyle çok istemiştim ki oğlumuzu geldikten sonrasında neler olacağını pek düşünmemiştim. Meğerse çok zor günler beni bekliyormuş. İlk günler zaten sarılık olayımız ve birkaç gün hastanede yatışımızla başladı.  İlk çocuğun verdiği acemilik, kendini anne olarak yetersiz görmenin yanında oğlumun birde emmemesi ve kolik olması tam bir kabustu. İlk ayımız emzirmeye çalışmakla ve aylarca sürecek süt sağma olayına alışmakla geçti. Bir anda dünyanız  değişiyor. Bebekle ilgili öyle çok şey lazım oluyordu ki. Eşim nerdeyse hergün bebek marketine gidip göğüs yaralarım, fazla sütüm,  hijyen süt sağıp verebilmek için bir şeyler alıp geliyordu. İkimizde şoktaydık sanki, başka bir dünyanın içine atılmış gibiydik. Süt sağma makinesi ile yatıp kalktığımı biliyorum. Biberonları steril et, sağdıklarını içir, tekrar sağ tekrar tekrar…Lohusalık sendromu da başlamıştı. Çınar ağlıyordu ben ağlıyordum…Sadece ona bir şey olmasın diye gözünün içine bakıyorduk. İlk günlerde uyurken  gece nefes alıyormu  diye geceleri saatlerce başında durduğumu da bulanık da olsa hatırlıyorum. 10. Ayda tek dileğiniz ona bir şey olmasın, sağlıklı büyüsün…size ne olduğunun hiç önemi  yoktu doğrusu…."  

Gerçekten o günleri yaşarken hiç geçmeyecek gibi geliyor insana. Şimdi dönüp bakıyorum 10 sene olmuş. Çocuklar ne zor büyüyor bebeklikleri, hastalıkları. 

Allahım çocuklarımızı bizlere bağışlasın, korusun...