Oğlum ve kızım…

Çaresizlik…bu kelime çocuklarımla hayatıma giriyor.

Hastayken kızımı kucağıma alamazken, oğlumun istediği suyu ona veremezken ne kadar aciz olduğumuzu tekrar anlıyorum. Hayat böyle bir şey biliyorum ama zamanlama çok önemli. Çocuklarınızın size ihtiyacı varsa çekip gitmek istemiyorsunuz. Henüz erkense sağlık istiyorsunuz, onlara yetecek enerji. Daha çok küçükler ne yaparlar diyorsunuz? Düşünceler düşünceler bir sürü beyninizi kemiriyor. Onlarla hayatı paylaşmak istiyorsunuz ama nafile…

Onlarla koşmak, gezmek, zıplamak, eğlenmek…onlara yemek hazırlamak, banyo yaptırmak özetle onlarla yaşamak, kaynaşmak, bir hamur olmak…onlarla var olmak…..

ikisi birden üstüme atlıyor ve beni sıkıştırıp öpüyorlar…işte o an dünyanın en güzel anı. Nefes almak bunun için gerisi boş.

Anneyken hiç hasta olmak istemiyorsunuz. En büyük korkunuz bu oluyor ve çaresizlik duygusuna yine yenik düşüyorsunuz…

işte böyle bir zamandan sonra iyileşince tekrar dünyaya dönmüş gibi oluyor insan...... şükrediyorsunuz.........

kimsecikler çaresiz kalmasın diye dua ediyorsunuz................