Çaresizlik…bu kelime çocuklarımla hayatıma giriyor.
Hastayken kızımı kucağıma alamazken, oğlumun istediği suyu
ona veremezken ne kadar aciz olduğumuzu tekrar anlıyorum. Hayat böyle bir şey
biliyorum ama zamanlama çok önemli. Çocuklarınızın size ihtiyacı varsa çekip
gitmek istemiyorsunuz. Henüz erkense sağlık istiyorsunuz, onlara yetecek
enerji. Daha çok küçükler ne yaparlar diyorsunuz? Düşünceler düşünceler bir
sürü beyninizi kemiriyor. Onlarla hayatı paylaşmak istiyorsunuz ama nafile…
Onlarla koşmak, gezmek, zıplamak, eğlenmek…onlara yemek
hazırlamak, banyo yaptırmak özetle onlarla yaşamak, kaynaşmak, bir hamur olmak…onlarla
var olmak…..
Anneyken hiç hasta olmak istemiyorsunuz. En büyük korkunuz
bu oluyor ve çaresizlik duygusuna yine yenik düşüyorsunuz…
işte böyle bir zamandan sonra iyileşince tekrar dünyaya dönmüş gibi oluyor insan...... şükrediyorsunuz.........
kimsecikler çaresiz kalmasın diye dua ediyorsunuz................
Amin... amin....
YanıtlaSil