Duyduğum ihanet hikayelerinin bana ne kadar yakın olduğunu anladım…Arkadaşımın söylediği ifade buydu.
Gerçekten bize çok uzak gibi gelen olaylar birgün başımıza geldiğinde şok oluyoruz. Sanki onlar bir hikaye, masal gibi geliyor uzaktan.
Trafik kazaları içinde böyle düşünmüşümdür hergün duyuyoruz şu kadar kişi öldü diye. Çok garip ama hiç tepki vermeyip geçiyoruz. Alışıldık bildik haber diye. Peki bir yakınımıza kaybettiğimizde ne oluyor? O ölüm haberlerinin sadece haberden ibaret olmadığını çok acı bir şekilde anlıyoruz.
Aynı şeyi engelli insanlar içinde düşünürüm hep. Özellikle sonradan olanlar için. Yani kaza geçirip sakat olma ihtimalimiz hepimizin var. Her zaman hiçbirşey olmayacakmış gibi yaşıyoruz. Tabii doğrusu da bu. düşünerek yaşanmaz ama birgün başımıza her şeyin gelebileceğini de bilmeliyiz.
Hayattaki en büyük korkum OĞLUMA bir şey olması. Dayanamam diye düşünüyorum ama şehit anneleri nasıl dayanıyor???bilmiyorum Allah kimseye evlat acısı vermesin.
İkinci korkumda sağlığımı kaybedip birilerine muhtaç olmak, yük olmak. Kendini idame edebilmek, ayakta durabilmek ne kadar önemli düşündünüz mü?
Ayrıca; Hayatta neye şöyle uzaktan baktıysam hepsi başıma geldi. Ama imrendiğim, özendiğim şeyler de aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Bunu özellikle çınar'da çok yaşıyorum. Ne zaman iyi bir özelliği var desem, söylesem tersine dönüyor. Annenin nazarı değiyor derlerya belki ondandır.son olarak hiç terlemez, öyle bir sorunumuz yok diyordum. Bu hafta geceleri terlemeye başladı. Anlamıyorum. Hep benim yok deyip söylediğim şeyler başıma geliyor. “Gülme komşuna gelir başına” gibi. Aynen de öyle.
Özetle her şey bizim için….
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok