doğum sonrası...

Gerçekten bir önceki yazımda dizeleri okurken o günlerim(lohusalık) aklıma geldi. Tebessüm oluşuyor yüzümde. Ne zorumuz varmış kendimizle diye düşünüyorum.
O günlerimi hatırlıyorum da çok zordu. Her şey. Gerçek bir depresyondu. Neden sütü bu kadar kafama takmışım hayatın sonu, büyük bir başarısızlık olarak görüp kendimi yıpratmışım diyorum?neden?sebebi de şimdi uzaktan bakınca hormonal değişiklikler gibi geliyor bana. Ve birazda hayal kırıklığı. Ne de olsa çok farklı bir dünya ortam hayal ederken çok farklı beklenmedik şeylerle karşılaşıp şok olma durumu. Kabullenememe belki de.”Hayır ben böyle hayal etmemiştim” demeydi belkide.
Neden bu dönemin gerçekliliği, zorlukları öyle dilden dile konuşulmaz yazılmazki. Kutsal ya ondanmı? Kimsenin gözünü korkutmayalım çoğalalım diyemi?lohusalık depresyonu kavramından ya da yaşanan zorluklardan son yıllarda bahsedilmeye başlandı.
Doğumdan sonraki ilk günlerde emzirmede sıkıntı yaşamayan henüz çevremde hiç görmedim. Tamam sonradan bir düzene giriyor ama çok farklı şeylerle karşılaşabiliyorsun.
Mesela normal doğumu doktorlar tavsiye edip, överler. Birde doğum yapanlara sormak lazım. Bazıları rahat olabilir ama çok işkence çekip yapanlar var. Sırf bu yüzden bir daha bebek düşünmeyen arkadaşlarım var. Neden bunlar konuşulmuyor, gizli kapaklı kalıyor sanki. Hep iyi hep güzel bir serüven olarak bakılıyor, anlatılıyor. Oysa ki zorluklarından da bahsedilse insan onlarada hazırlıklı olur değilmi?
Sonra da farkında olmadan kafanda doğumdan sonrası için farklı hayaller ve beklentiler oluşuyor. Ama karşılaştığın manzara, sorumluluk insanı çıkmaza doğru götürüyor ve takılı kalıyorsun sütte, memede…
olabilir, herkesin başına gelebilir. Bir sürü emziremeyen, sütü gelmeyen anne var diyemiyorsun çünkü bilemiyorsun. Sadece kendini başarısız görüyorsun.
Üstelik ben dergi kitap alıpta okuyan biriydim yani cahil de değildim. Ama bu mevzular gayet normal şeylermiş gibi anlatılıyordu.
oğlumada kendime de zehir ettiğim yaklaşık 6 ay…
mükemmel anneliğe yenilgi ile başlıyorsun, gölge düşüyor.oysaki geldiği gibi kabul etsen, her şeyi oluruna bıraksan, biraz rahat olsan, mükemmellik takıntından vazgeçsen her şey daha güzel olacaktı….
Neyse ki zaman her şeyin ilacı. Bir süre sonra onun önemli olduğunu gerisinin boş olduğunu anlayıp bütün o mükemmeliyetçi takıntılarını geride bırakıyorsun…Annelik gerçek bir serüven. Zorlu yollardan geçtiğiniz. Kimimiz hamilelikte, kimimiz doğumda, kimimiz lohusalıkta zorluklar yaşıyoruz. Ben bunu lohusalıkta yaşadım. Ama her şeye değer. Onlar için değer…

2 yorum

  1. GERCEKTEN COK ZOR OLUYO DOGUM SONRASI HAKLSINIZ ELIF HANIM YAZINIZDA

    YanıtlaSil
  2. tek kelime ile "KABUS" (umarım bi daha doğurmayı düşünmeyen arkadaşlarının arasına benide almışsındır..)

    YanıtlaSil