ailem

Ailecek toplanmak çok hoşuma gidiyor. Dayılar, teyzeler, büyükler, kuzenler…kalabalık çok hoş. İstanbulu bu yüzden de çok seviyorum. Çünkü ailemiz orada bir araya geliyor. Sevdiklerinle birlikte olmak, saatlerce sohbet etmek çok hoş. Gerçi çocukların olduğu yerde artık bu epey zor oluyor. Benim birde fotoğraf hastalığım meşhurdur ailede. Her bir araya geldiğimizde aile fotoğrafı çektirmek için herkesi toplarım. Tabii bir iki senede bir oluyor. Şimdi çınar en küçük ve en gözde çocuk ailede. Hediyeler ona geliyor, telefonlarda bile önce hemen onu soruyorlar. Zaten istanbuldan hiç gelmek istemedi. Kalabalıktan çok hoşlandı bayıldı. Çocuklarla oyun oynayıp durdu. Herkesten ona özel ilgi vardı tabii. Kuzenlerim kocaman oldular. Çınar gibilerdi. Elimde büyüdüler. Şimdi kendi oğlum var. İnsanlar yaşlandığını en çok onların büyüdüğünü görünce anlıyor. Gençken kıymeti pek bilinmiyor ama insanın yaşı ilerledikçe aile kavramı daha bir önem kazanıyor. resimlerdeki şahıslar yıllar geçtikçe değişiyor tabii. Büyükbabam ve babamın yerine çınar ve mert yılmaz geldi. Büyükler gidiyor küçükler geliyor arkadan. Düzen bu işte. Sonra arada kaçaklarda oluyor. Herkesin işi gücü var artık başka şehirlerde olanlar. Yani kolay değil eskisi gibi bir araya gelebilmek. O yüzden de çok önemsiyorum bu toplanmaları. Çınarda tanısın istiyorum akrabalarını. Ayrı şehirlerde olunca görüşmek zor gerçekten. Alanya’ya da bu yüzden sık sık gitmeye çalışıyoruz. herkese ailesiyle mutlu kareler diliyorum...

Hiç yorum yok