Oğlum gitti yerine sanki başka bir çocuk geldi. İnanılmaz inatçı, dediğim dedik. Her şeyi kendi yapmak istiyor. Elimi üstüne değdirince giyinirken kıyamet kopuyor. Ya da başka bir kıyafet giy mi dedim aman allahım. Ne olursa her şeye ağlıyor. Yapma dediğine inatla yapıyor. Neden yaptın diye sorunca “yaptım” diyor. Hiçbirşey umrunda değil.
Ben de bu dönemi atlattığımızı düşünüyordum ki meğerse yeni girmişiz. Sanırım bu 2 yaş sendromu.
Her ne kadar sabırlı olmaya çalışsanda bir süre sonra hatlar kopuyor. Nasıl hoyratça davrandığımı düşünüyorum bazen. Kızıyorum, bağırıyorum. Haklı sebeplerim var tabii. Ama sonradan çok üzülüyorum ve haklı olmadığımı düşünüyorum.
En önemli sebep yorgunluk insanın tahammül gücünü azaltıyor. Yoğun bir iş gününden sonra eve dönmüşsün. Sen bitmişsin ve evde bir sürü şey seni bekliyor. Çocuğun ise senden birçok şey bekliyor, istiyor. Yemek, ortalık, çamaşır, temizlik, bulaşık, banyo vs. artık dizi bile izleyemiyorum işten ve yorgunluktan. Dünyayla bağlantım kopmuş gibi. Evde iş güç, işte yoğun çalışma. Çok acımasız hayat sana hiç özel yaşam alanı tanımıyor maalesef.
Gerçekten insan bir süre sonra kendine dönük oluyor öyle bir an geliyor ki çınara olan sevgim falan hiçbirşey gözüm görmüyor. Sadece biraz uzanıp dinlenmek istiyorum. Çünkü bedenin iflas etmiş oluyor. Eskiden çocuk yetiştirmek kesinlikle daha kolaymış. Kalabalık ailelerde. Biri yorgun olsa diğeri ilgileniyordur. Evde bir kişi olsa sana yardımcı ya da gündüz birkaç işini yapan süper rahatlatıyor insanı. Şimdi hiç şansınız yok. Varsa yoksa hayat annenin etrafında dönüyor. Şanslıysanız eşiniz biraz size destek oluyordur. Şartlar o kadar önemli ki çocuk sayısının belirlenmesinde diye düşünüyorum….
Çınardan; “Gözlerini kapatırmısın anne? Anne açar mısın?sürpizzzzz”….süprizler herhangi şeyler tabii. Ama çok hoşuna gidiyor saklambaç oynamak gibi geliyor ona.
Cevap vermediği bir şey olunca başlıyor başka bir dil konuşmaya. Nasıl hızlı kuş dili gibi hızlı ve akıcı. kendince bir dil yani. Şımarıklıkla karışık.
“Baba oldum” diyor. Bana “çocukkkk” diyor. yani bizi çınar yapıyor. Güya kızıyor bana. Çocuk demek taklit demek. Beni izliyorum sonra. Boşuna rol model demiyorlar.
“Hayatımı kutardın tekederim”. Bu aralar her şeye tekediyor kreştenmi öğrendi ne.
“Özkan baba, Özkan anne” diye söyleyip duruyor. Soyadını da öğrendi.
adın ne senin? “Çınar Özkan”
“Neler oluyor orada?Nerdeydin?napıyosun burda?”
“Ne yapıyodun ben aradım seni bulamadım”
“alarmısın” “bularmısın” ……Biraz kabayız))
Hiç yorum yok