Benim kadınlarımın mutsuzluğun tek sebebi sevgisizliktir. Aşksızlıktır. İlgisizliktir. Ama bu sevgi ve ilgi illaki karşı cinsten olmalıdır.
Böyle yüreğimizi yumuşatan biri olmalı hayatımızda…Yüzümüzü güldüren...Bizim kadınlar sadece sevgiye muhtaçtır. Sadece sevgisizlik onları güçsüz yapar, yıpratır, üzer. Sevgi oldu mu gerisi boş. Enerjileri tavan yapar, her türlü güçlüğün altından kalkarlar. Gülücükleriyle neşe saçarlar…
Sevgi olmayınca hayat durmuştur, nefes alamazlar, tıkanırlar… Ölürler aşksızlıktan mutsuzluktan…
Tek ihtiyacımız bize sevgi veren biridir oysa. Sevgiyle yoğrulduğumuzda çocuk gibi masumlaşırız. Mutluluktan ölürüz. Huzur ve sükunet kaplar içimizi. Sakin ve dinginliğimizle çevremize mutluluk veririz.
Hayatımızda bizi seven, kalbimize dokunan bir erkek yoksa önce içimizde dalgalar, boğuşmalar, kavgalar başlar…Huzursuzluk her yanımızı sarar. Sonra başlar öfkeler, kendini yemeler, etrafına mutsuzluk saçmalar…
Sevgi bizim ilacımızdır.
Bizim kadınların en önemli gıdasıdır.
Ama sözde değil, özde sevgi isteriz. Gerçek… Hissettirilen, dokunulan…İçimize işleyen, sözlerle bakışlarla desteklenen. Gözlerden anlaşılan. Dokunduğunda kalbinin içini titreten…
İşte bizim kadınlar gıdalarını iyi aldıklarında, ilaçlarını da üstüne takviye aldıktan sonra yumuşacık olur, yüzleri hep güler… Mışıl mışıl uyuyan bebekler gibi sakinleşir, mutluluklarınla olduğu her yere huzur saçarlar.
Pozitif enerji kaynağı oluveririz bize sevgi verildiğinde….Taaa gözlerimizin içinden anlaşılır…
İşte bizim kadınlar böyledir. Sevgi arsızı belki de.
Ama en çok aşksızlığa mahkum edilmiş sonsuz yalnızlık öldürür bizi…
Kadınlarımıza bol sevgi ve aşkla dolu günler dileğiyle….
-->
çok güzel yorumlamışsınız sevgiyi.. tebrikler..:)
YanıtlaSil