özlüyorum...

Aylardır yazamıyorum. Çok özlediğim, yazacaklarım yığınla beklediği halde. her ilgimi çekeni kenarda biriktirdiğim halde. ya da başlayıp bitirmeden bölündüğüm için... Dönüp tamamlayıp yazamıyorum.
Demek yetememek böyle bir şeymiş. Eski yazılarıma baktım da çocuk birken şikayet ediyordum ama yine de yazabiliyormuşum. Şimdi şikayet de yok yazı da yok. 
Gerçekten eğer yalnızsanız 2 çocuk, iş, ev size fazla geliyor. Destekçiniz yoksa yani. Kendinizi unutmanız şart zaten. Hatta evliliğinizi bile. Yıllardır eşimle baş başa kaç kere dışarı çıktık, ya da en son hangi filme gittiğimi hatırlamıyorum. Animasyon filmleri hariç tabii. artık dünyamız çocuklar üzerine kurulu. varsa yoksa onlar.
Sabah kalk, hazırlan, koştur koştur çocukları okula bırak. Sonra işe git. Yoğun bir iş temposundan sonra market, eczane vs. uğrayıp eve dön. Çocuklar özlemiş. Ama evde yemek yok. Yemek telaşına kapıl. Ye,iç, kalk. Çocukların dersleri bekler. İlgi beklerler. Oyun isterler. Çamaşır, ortalığı toplama, ütü, banyo yapmaları, bulaşık vb. işler de seni bekler. hafta sonları etkinlikler, alışverişler...hiç bitmeyen koşulan bir tempo işte.
En zoru ve yorucu kısmı sana yapışmaları, ikisinin de işten gelince seni istemesi. İkiye mi bölüneyim kardeşim. Bir de kavgaları, bağırış çağrışları. İnsan 1 saatlik akşam trafiğini çektikten ve  yorgun işten geldikten sonra ne ister? şöyle bir oturmak, sakinlik ve  huzur…eşimde bende. Ama büyük küçüğü gıcık eder , küçük de basar yaygarayı. Nil vız vız arı gibi. En ufak bir şey de ağlıyor. Çınar da onu sinir etmeye çalışıyor kıskançlıktan tabii. Ödev yapacağız nil bırakmıyor. özetle ev de bir harala gürele her akşam. ayrı olduklarında rahatım ama birlikteyken. yine de seviyorum. onlarsız ev bomboş kalıyor. 
sanırım iki çocuklu evlerin çoğu böyledir. hele de yaşları yakınsa. kıskançlık kesin vardır. 
Artık ben bitiyorum. Uyku saatleri geldiğinde sanırım ben onlardan önce uyuyorum. Beraber yatıyoruz ve ben finish. Onlarsa hala çekememezlik derdinde, boğuşuyorlar. nil bağrıyor, ağbisini şikayet ediyor. 
Ben hem annelik hem kariyer yapamayanlardanım. Olamaz biri eksik kalır. Ya çocuklar kalacak ya da iş. Tabiy ki tercihimi her zaman çocuklarım için kullanıyorum. Onlar evimin neşesi, gürültüsü…ne yapalım zaten büyüyorlar o küçüklük hallerini özlemeye başladım bile. tek dileğim sağlıklı olmaları. sağlık olunca gerisi nasıl olsa oluyor değil mi? Şunlara baksanıza değmez mi? Varsın bir süre bloğuma da yazamayayım.........
-->

Hiç yorum yok